ΤΟ ΤΡΑΙΝΟ
Πως ήταν έτσι , πως μου εφάνη
τόσο μελαγχολικό αυτό το τραίνο ,
σχεδόν όλο πηγαίνω , και δε φτάνει ,
σχεδόν ούτε δε φτάνει ούδε πηγαίνω .
Ούτε θυμάμαι πρωί αν ήταν ,
ή νύχτα κι έλαμπε ο δίσκος της Εκάτης
έτσι του μελαγχολικό όπως εκείταν ,
όπως εγώ είμαι χαύνος του επιβάτης .
΄Οπως σχεδόν παιδί - ωραίον όπως
δεν ξέρω τι με πήρε εντός μου - μόνο
καιρός αν ήταν , ή ήταν δρόμος , ή ήταν τόπος
που ταξιδεύει ( σκέφτομαι ) στο χρόνο ...
Κι όπως βροντάν εντός του οι κρότοι
πότε στατό και πότε χωρίς φρένο
με αναφτούς τους φάρους του στα σκότη
άπιαστο , σερπετό και νυχτωμένο ...
Κι όλο κυλάει στου νου τη ρόδα
( σε τέρμα ή σ' επιστροφή ; ή αιωνιότη ; )
κι είναι σαν ανθοστολισμένο με τα ρόδα
τραίνο που μεταφέρνει μου τη νιότη .
Και πάει σαν άστρο κι ως μέσ' σ' ύπνο
κι ούδε ξέρω για να πω αν σε ποίο :
αν μεσ' σε φέρετρο κείτομαι ή σε λίκνο ,
αν είναι τραίνο αυτό κι εγώ τοπίο .
Πάντως και πάει και πάει κι είναι το τραίνο
και πάει μαζί του η ζωή με τα φτερά της
και πάντως είναι περίεργος ως πηγαίνω
περίεργο πάντως ως είμαι του επιβάτης .
<< Αφιέρωμα στον κορυφαίο νεοέλληνα λογοτέχνη και - μένα -
( του ταπεινού ) φίλου μου , στον Νίκο Μαυροσκότη .
( Χαλκίδα 1974 ) Γιάννης Σκαρίμπας
Γειά σου Μαυροσκότη
Γιάννης Σκαρίμπας
Πνευματική Ζωή τεύχος 169
